- concumbo
- con-cumbo, cŭbŭi, cŭbĭtum, 3, v. n.I.Lit., to lie together, lie in numbers (very rare):II.
Evandri profugae concubuere boves,
Prop. 4 (5), 1, 4.—To lie with (for sexual intercourse).A.In tempp. pres. (rare).(α).With dat.: Cinyrae. Ov. M. 10, 338.—(β).Absol.:B.concumbunt Graece,
Juv. 6, 191:dicet... quibus verbis concumbat quaeque,
id. 6, 406: mulier oppressa concumbenti nullā voluntate consenserit, Aug. Civ. Dei, 1, 19.—In tempp. perf. (referred by some to a present concubo, which is not found).(α).With cum:(β).num aiunt (Eam) tecum post duobus concubuisse mensibus,
Ter. Hec. 3, 3, 33; Cic. Fat. 13, 30:cum viro,
id. Inv. 1, 29, 44:cum matre,
Ov. M. 7, 386:cum vestris viris,
id. A. A. 3, 522; Dig. 1, 6, 6.—With dat.:Egeriam justo concubuisse Numae,
Ov. Am. 2, 17, 18:nudae deae,
Prop. 2 (3), 15, 16.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.